سیستم های رسم 2D از اوایل دهه 1990 و به عنوان تابلوهای طراحی الکترونیکی، کپی کردن و انتقال جزئیات یا بلاک هایی برای تولید سریعتر طراحی ها نسبت به فرآیندهای دستی قدیمی مورد استفاده قرار می گیرند. اگرچه تا زمانی که به قابلیت همکاری مربوط می شد هیچ مزیت واقعی وجود نداشت. نرم افزارهای متعدد اجازه دادند تا طراحی ها یا بلاک ها به طراحیهای کاری وارد شوند که از گزینه هایی به شکل XREF استفاده می کردند که در واقع آغاز مفهوم مدل مرجع بود.
ابزارهای طراحی با کمک کامپیوتر (CAD) برای زمانی مورد استفاده قرار می گرفتند که منجر به راه حلهای سفارشی شد. این موارد متناسب با نیازهای هر صنعت یا هر فرد در تیم طراحی توسعه داده شدند. به طور مثال ابزارهایی که توسط معمارها مورد استفاده قرار می گیرد نیاز به عملکردهای مختلفی نسبت به ابزارهای مهندسان دارند. همچنین نرم افزارهای مهندسی سازه نیازهای طراحی متفاوتی از راه حلهای مکانیکی، برقی و لوله کشی دارند. باید اشاره کرد که در بسیاری از شرکت ها تکنسین ها کار طراحی را انجام می دهند و مهندسان صرفا در حل کردن بخش های معمولی پروژه یا طرح های اولیه نقش دارند.
در بخش ساخت و ساز، مدلسازی اطلاعات به طور معمول به عنوان نمایش کامپیوتری ساختمان می شود که شامل تمام اطلاعات مربوط و مورد نیاز برای تولید و ساخت عناصر مدلسازی شده است. عناصر یا اشیا باید هوشمند باشند و باید بدانند چه چیزی هستند، چگونه باید در شرایط مختلف رفتار کنند و از خواص و روابط معتبر خود اطلاع داشته باشند. یک مثال ساده از این امر تقویت و آرماتور بندی پی سازه است. اگر اندازه پی اصلاح شده باشد، سپس آرماتور تعبیه شده باید به صورت دینامیک به روز رسانی شود و بر طبق آن موقعیت خود را تغییر دهد. این موضوع با مدل تولید شده توسط کامپیوتر که صرفا برای اهداف تجسمی ساخته شده و هر شی یک عنصر غیر وابسته است متفاوت خواهد بود.
صنعت سازه های فلزی به طور طبیعی به عنوان پیشرو در بخش مدلسازی 3D شناخته می شود و پیشرفت های آنها در ۳۰ سال اخیر را می توان در قالب نرم افزارهای پیشگامی مثل Tekla Structures مشاهده کرد. این نوع از نرم افزارها به قالب فلزی 3D اجازه می دهند تا مدلسازی شوند و بین دستورالعمل های کاربران ارتباط برقرار گردد. این موارد طراحی خودکار نقشه های کلی، جزئیات ساخت و بعد از چند سال توسعه لینک ها به ماشین های CNC به منظور بریدن و حفاری پروفیل های فلزی را ممکن می سازند.
وقتی که مدلسازی 3D گسترش یافت و شامل مدلسازی پارامتری شد، سیستم های تشخیص برخورد نیز توسعه پیدا کردند. تشخیص برخوردها به نرم افزار اجازه میدهد تا تمام شرایط همپوشانی مواد یا اشیا موجود در یک فضا شناسایی شوند.
امروزه ID منحصر به فرد جهانی یا شناساگر منحصر به فرد جهانی (GUID) در اکثر نرم افزارها در دسترس است که در واقع رشته های منحصر به فرد و در ارتباط با اشیا می باشد که به صورت اعداد صحیح ۱۲۸ بیتی ذخیره می شود. GUID به منظور ردیابی اشیا بین نرم افرارهای مدیریت تغییرات به کار برده می شود. بعضی سیستم ها اجازه پشتیبانی از انواع GUID داخلی و خارجی را می دهند. اصطلاح GUID معمولا و نه همیشه به استاندارد شناساگر منحصر به فرد و جهانی مایکروسافت (UUID) ارجاع داده می شود.
در مراحل اولیه BIM، تنها طراحی و گزارش دهی را در دسترس بقیه قرار می داد در حالی که مدل واقعی BIM محدود به شرکتی می شد که کامپیوترهای قدرتمند در آنجا حضور داشتند. اگرچه امروزه با پیشرفت کامپیوترها مدلها روی لپتاپها و طی چندین سال گذشته روی تبلت ها برای استفاده در محل هم در دسترس قرار گرفتند.
